Kevin Lynch RIP
Eitt af störfum sem ég hef er ritrýnandi fyrir Royal College of Psychiatrists. Ég hef heimsótt á að giska 60-80 geðdeildir um þessar eyjar sem hluti af faggildingarferli þeirra. Ég setti alltaf nafnið mitt fram ef það er laust en þegar Belfast kom upp fyrir nokkrum árum bað ég sérstaklega um að vera settur í liðið og var það. Ég sagði bróður mínum (sem þá var yfirmaður leyniþjónustudeildar lögreglunnar á staðnum) og hann hafði nýlega farið til að sjá Bedford Blues spila við Ulster í Anglo Irish Cup. Hann sagði mér að hringja í Paddy Campbell á www.belfastblackcabtours.co.uk og fara í skoðunarferð um borgina. Paddy sagði mér að hann myndi fara með mig beggja vegna bæjarins og segja mér báðar hliðar málsins. Þetta gerði hann. Hann bauð mér svo að skoða Sinn Féin búðina. Það var bara konan að þjóna svo ég sagði henni að ég þekkti bróður Kevin Lynch í Bedford þar sem ég bý. Hún svaraði ekki, kannski undrandi með enska hreiminn minn. Á leiðinni út til að komast aftur í leigubílinn spurði hún mig hvort ég væri að meina hungurframherjann Kevin Lynch. Hún gaf mér svo tvö Kevin Lynch merki. Ég áttaði mig á því að þetta var diplómatískt atvik en var viss um hvað ég ætti að gera: fara með þá aftur til Bedford og
Kevin Lynch merki og Special Air Service vængi á hettunni minni. Kevin lést eftir 71 dag án matar
biðja Ollie bróður Kevins um leyfi til að bera merkið. Þetta gerði ég og hann gaf það. Sonur húsráðandans var að hlusta á samtalið okkar og spurði mig hvað ég vildi fá fyrir 2. merkið en auðvitað gaf ég honum það. Mig langaði til að bera merkið vegna þess að aukaverkanir pyntingar sem NHS hafði sett mig í gegnum settu sjálfsvíg í mótmælaskyni stöðugt á dagskrá og í raun og veru var engin leið að ég ætlaði ekki að bera merkið sem ég fékk nú þegar ég hafði leyfi. Þegar ég fékk SAS vængi síðar var best að bera pinnamerkisvængi undir merki Kevins af virðingu. Svo Kevin komst á toppinn í SAS að þessu sinni!
Þegar ég hafði fengið opinbert leyfi til að bera merki Kevins og mér hafði verið veitt vængi í sérstökum flugþjónustu, fann ég mig í öðru starfi hjá Royal College of Psychiatrists í Belfast. Það virtist sem ég væri þarna að ég ætti að heimsækja Dungiven, heimabæ Kevins, með merkin mín. Það er saga út af fyrir sig (vinsamlegast sjá eftirfarandi kafla). En þegar ég kom aftur til Bedford spurði Ollie bróðir Kevins mig hvort ég hefði heimsótt gröfina og ég hefði ekki gert það. Nokkru síðar fékk ég enn og aftur vinnu í Belfast svo ég fór aðra ferð til Dungiven og gisti hjá Margaret og Jim McCloskey á Edenroe Guest House innan við gröfina. Við höfum öll lent í fjölda óviðeigandi atburða með obsequities í vandræðum og ég vonaðist til að ná einhverju betra með því að votta virðingu mína við gröfina. Fann ekki gröfina í fyrstu þrátt fyrir að hún væri sú stærsta í kirkjugarðinum! Það var borgað af íbúum Dungiven. Þegar ég hafði fundið gröfina hafði það á tilfinningunni að 2 menn í kirkjugarðinum vissu vel hvað ég var að heimsækja. Tók hettuna af mér sem snéri að gröfinni, vissi ekki hvað annað ég ætti að gera. Ákvað að horfa á gröfina á meðan ég einbeitti mér að því sem ég var að gera árið 1981 þegar hungurverkfallsmennirnir 10 dóu og þegar ég var 25 ára á aldrinum Kevins þegar hann dó. Eftir ó 20 mínútna gláp sá ég Kevin rísa upp úr gröfinni eins og sofandi maður, vakna síðan og bursta sig niður áður en hann gekk að mér og lagði höndina á öxlina á mér. Á þessu augnabliki lauk ofskynjuninni eða heimsókninni, hvað sem það var, og ég tók strax eftir því að annað af tveimur blómaknippum hægra megin hafði losnað af sterkum vindinum þennan dag. eða eitthvað. Svo hugrakkur, fannst mér, steig ég ofan í gröfina og ýtti gúmmítappanum sem búturinn var í til baka í festinguna. Mér datt í hug seinna að (sjá mynd sem ég tók af gröfinni) gæti SAS blómaskreytinganámskeiðið haldið að blómaskreytingahæfileikar mínir hafi verið dálítið ábótavanir! Undirrituð eintök af nýju Kevin Lynch portrettinu eftir Robert Ballagh fáanleg hér: www.kevinlynchs.com.
Næsta dag, þar sem Dungiven er bara rútuferð frá borginni Derry (eða Londonderry ef þú vilt af sögulegum ástæðum) tók ég strætó þangað. Ég tók eftir því að það var hægari "scenic route" rúta sem fór í gegnum Sperrin fjöllin og Parc, þar sem Kevin og Ollie fæddust svo tók það í staðinn. Í ljósi þeirrar staðreyndar að árið 1994 hafði ég ákveðið fyrir sjálfan mig að eyða tíma í að hugsa um málið, það kemur þér kannski ekki á óvart að ég ákvað að eyða rútuferðinni í að hlusta, aftur, úr skjalasafninu, á RTE 1 útvarpsþáttinn sunnudag með Miriam þar sem hún talaði við Gerald "Ollie" Lynch og bræður tveggja annarra hungurframherja Raymond McCreesh og Francis Hughes. Sýningunni lauk nákvæmlega þegar rútan kom inn í stúkuna í Derry. Trúirðu mér ekki? Prófaðu það sjálfur og ég get hjartanlega mælt með Edenroe gistihúsinu í Dungiven þar sem Margaret og Jim McCloskey munu sjá um þig frábærlega!