Nokkru eftir að Sinn Féin hafði afhent mér Kevin Lynch merkið (vinsamlegast sjáðu fyrri hluta) hélt ég til Dublin til að hlaupa 2015 SSE Airtricity maraþonið fyrir Speedwell Trust, eitt af góðgerðarsamtökunum mínum. Ég reiknaði með að ég gæti unnið alla ævi og náð tíma mínum í Flora London maraþoninu 15 árum áður, þar sem ég hafði heyrt að Dublin væri með hraðbraut.
Á keppnisdegi labbaði ég að startinu frá Clarence hótelinu þar sem ég gisti (í eigu 2 af U2 strákunum sem ég heyrði í). Hitaði mjög varlega þar sem hann var meiddur á kálfa og lagði af stað. Það voru krakkar með helíumblöðrur áfastar sem sögðu hvenær þeir ætluðu að hlaupa á blöðrunni. Ég þurfti að vinna 4:47 svo ég lagði af stað á eftir 4:45 kafli.
Eftir nokkra kílómetra fann ég mikinn sársauka í brjóstinu en var bara ánægður með að þetta væri ekki kálfurinn minn og hélt áfram! Fólkið á brautinni var algjörlega andlegt og fagnaði öllum hlaupurum eins og þeir væru
Zombie Apocalypse góðgerðarmaraþonhlaupari
persónulegir vinir. Einn sagði meira að segja "Komdu Speedwell" við mig! Mér gekk svo vel fyrri hluta keppninnar að ég endaði á því að fylgja eftir 4:30 blöðrunni! Ég myndi ekki hlaupa í meira en 3 tíma á æfingu svo vissi að það myndi verða erfitt og örugglega á síðustu kílómetrunum náði blaðran 4:30 mig og fór framhjá svo það var með miklum létti að ég hefði ekki bara mistekist vegna meiðsla en sló líka líftíma PB um einhverjar 5 mínútur!
Ég var auðvitað mjög þreytt í markinu þó ég væri miklu hressari árum saman en ég hafði verið 15 árum áður en hafði ekki hugsað um að þurfa að leggja leið mína til baka á hótelið köld og þreytt og villtist! Ekki nóg með það heldur virtist ung kona sem kom að mér á gangstéttinni skelfingu lostin og ég gat ekki séð hvers vegna! Komst á hótelið á endanum og afgreiðslustúlkan rétti mér hamingjukort til að framvísa á barnum til að fá ókeypis lítra af Guinness. Hún spurði mig svo hvort ég þyrfti sjúkrabíl og ég spurði hvers vegna og hún benti á blóðuga brjóstið á mér! Öryggisnælurnar sem héldu númerinu mínu á höfðu næstum skorið báðar geirvörturnar! Nú skildi ég hvers vegna stelpan á götunni leit svona hneyksluð út. Vandamálið núna var að Eamon McClean blessaði hann í stað þess að eyða októberfríinu með fjölskyldu sinni hafði keyrt alla leiðina frá Dungannon til Dublin bara til að hitta mig eftir keppnina og síminn minn var dauður eftir að hafa hlaupið á mig. Svo ég hljóp upp í herbergið mitt, tengdi það, fór í sturtu og hringdi í Eamon með áhyggjur af því að hann hlyti að vera að velta því fyrir mér hvar á jörðinni ég væri.
Fljótlega var hann kominn á hótelið og það var gaman að sjá hann og við áttum gott spjall. Hann sagði að ef ég væri einhvern tíma aftur að koma við hjá góðgerðarsamtökunum til að sjá hvað þeir gerðu við peningana. Nokkru síðar fékk ég annan dagsverk í Belfast, lét Eamon vita, og daginn eftir eftir að ég hafði lokið verkinu hélt ég af stað með rútunni til Dungannon. Kvöldið áður fékk ég mér nokkra drykki í Kelly's Cellars, Belfast, og þegar ég heyrði Fleetwood Mac syngja „Don't stop thinking about tomorrow“ velti ég fyrir mér hvort Eamon vildi að ég myndi halda ræðu í skólanum sem ég var að heimsækja daginn eftir. þar sem Speedwell verkstæðið var svo hafði skrifað smá ræðu og sent honum í tölvupósti en hann svaraði ekki.
Allavega næsta dag sótti Eamon mig frá strætóstöðinni í Dungannon og fór með mig beint í Windmill Integrated Primary School sem hýsti St Mary's Cabragh fyrir vinnustofuna. Börnin voru aðeins yngri en ég ímyndað sér. Þeir blönduðu öllum börnunum af handahófi á öllum borðum í salnum þannig að á hverju borði voru nemendur beggja vegna samfélagsins og hvert borð var með „stöðugleika“ sem þau áttu að setja saman sín á milli. Ég fann núna að ég var í kennsluaðstoðarhlutverki! Svo ég spurði unga stúlku hvað það héti sem gerði það að verkum að ljósið kviknaði í leiknum og hún svaraði rétt „rafmagn“ og staðfesti að hún hefði rétt fyrir mér hélt ég, þarna, ég er búinn að kenna svolítið.
Þegar allir leikirnir voru búnir til og rækilega prófaðir tilkynnti Eamon að þeir væru með sérstakan gest viðstaddan mig og sagði þeim án nokkurrar viðvörunar að ég ætti ræðu að halda. Svo ég skelfdi örlítið og lagði af stað með ræðuna mína. Ég sagði krökkunum að þegar ég var nokkurra daga gamall mikill maður Kennedy forseti hafði tilkynnt að Bandaríkin myndu setja mann á tunglið fyrir lok áratugarins. Ég sagði þeim síðan að 8 árum seinna leyfðu mamma og pabbi mig að vaka til næstum 04:00 til að sjá fyrsta manninn á tunglinu og ég sofnaði og missti af því! Ég sagði síðan að með föstudagssamningnum langa (spyr ef einhver hefði heyrt um það og nokkrir litu í kringum sig og réttu upp hendurnar með sauðfé) höfðu þessar eyjar valið friðarleiðina, verkefni álíka erfitt og að koma manni á tunglið, og áttu þær nú möguleika. Nú ég hafði tekið eftir því að salurinn var með fullt af listaverkum krakkanna á veggjunum og, ef til vill, það virtist vera geimferðaþema svo á þessu augnabliki benti ég á tiltekna mynd sem sagði "Reach for the Stars" á henni með fullt af eldflaugum að fara af stað og allir krakkar í herberginu sneru höfðinu til að horfa á skjáinn og ég áttaði sig á því hversu öflug kennarastaðan var frá fyrstu hendi!
Eftir myndir fór Eamon með mig á safnið á Hill of the O'Neills sem kenndi mér um hluta "planteðnanna" í sögu Ulster, höfuð fólks sem er notað sem fótbolta, og ég hitti Liz Weir "sagnakonu og rithöfund". Hann fór svo með mig til að sjá bráðabirgðamynd IRA East (held ég) Tyrone Brigade píslarvottinn fyrir hádegismat. Ég á ekki mynd af mér þar og veit ekki hvort hún sé til; Eamon gæti hafa haldið að ég myndi ekki líka við einn, þó mér hefði ekki verið sama.
Í hádeginu var mér boðið upp á steiktar kartöflur: "Já takk" svo aftur nýjar kartöflur "Já takk" og loks steiktar kartöflur og það þótti krúttlegt að vera ekki með nokkrar slíkar líka! Ég spurði Eamon hvað verkstæðið hefði kostað að setja á. Ég gleymi nákvæmlega tölunni sem hann gaf mér en ég held að hann hafi sagt minna en £200. Næst fór Eamon með mig til Speedwell Trust HQ sem var yndislegt, það hafði gríðarlega sköpunargáfu um staðinn, mjög heilbrigður og við tókum tékkaathöfnina fyrir hlaupið mitt. Ég trúði ekki hversu mikið ég hafði safnað þar á meðal
frá mörgum á Írlandi sem ég hafði aldrei heyrt um. Sagði bless við Speedwell áhöfnina (sjá mynd Eamon 2. til hægri) og svo fórum við að hitta Paddy-Joe McClean föður Eamon. Paddy-Joe var einn af „hettuklæddu mönnum“ sem urðu fyrir aukinni yfirheyrslutækni af okkur snemma á áttunda áratugnum, ég hafði lesið bók John McGuffin um það The Guinea Svín. spurði ég Paddy-Joe hvernig gæti ég hugsanlega beðist afsökunar og hann fullvissaði mig vinsamlega um að það væri engin þörf á því að það væri langt síðan þó að hinir hettuklæddu menn séu að kæra okkur og ég ásaka þá ekki af því sem ég las (þeirra lögfræðingur er Amal Clooney). Ég gaf Paddy-Joe áritað eintak af bókinni minni (sjá mynd af mér með honum og konu hans Annie)
Næst fór Eamon með mig að Ballygawley rútusprengjuminnisvarðinum og benti mér á hvaðan IRA maðurinn hefði látið sprengjuna sprengja. Þessi árás var sú 2. banvænasta eitt sem IRA gerði á herafla okkar í vandræðum. Það sem ég tók eftir við minnismerkið var bæði að ekki hafði verið unnið skemmdarverk á minnismerkinu á nokkurn hátt og að það heyrðist ekki óvirðulegur hávaði frá bílum sem keyrðu fram hjá.
Svolítið gervi með því að ég gleymi að taka hattinn ofan! (sjá mynd). Á minnisvarðanum stóð:
Í minningu
20. ágúst 1988
Einkamaður Jayson Burfitt (19)
Einka Blair Edgar Morris biskup (19)
Einkamaður Alexander Stephen Lewis (18)
Einkamaður Stephen James Wilkinson (18)
Einkamaður Peter Lloyd Bullock (21)
Einkamaður Richard Greener (21)
Einkamaður Mark Norsworthy (18)
Einkamaður Jason Spencer Winter (19)
þó ég hafi bætt við aldri þeirra. 28 aðrir særðust.
Nú var pressan virkilega á mér. Eamon hafði varað mig við í Dublin og aftur núna að ef ég væri með merkin mín á ákveðnum stöðum þá ætti ég eftir að útskýra alvarlega. Þessi vefsíða, og bókin mín, er líklega það. Ég hafði beðið hann um að keyra mig til Dungiven þar sem markmið mitt var að kaupa Kevin Lynch's Hurling Club skyrtu. Eamon taldi mjög ólíklegt að ég gæti fengið einn. Ef ég á að vera hreinskilinn var ég aðeins minna en að skíta á mig þegar við komum til Dungiven. Það hefði kannski verið minna stressandi ef ég hefði bara beðið Ollie Lynch um að vera fixerinn minn en einhvern veginn virtist þetta vera svindl og ég býst við að ég hafi viljað sanna að ég ætti skilið SAS vængi mína svo ég hefði bara sagt SAS gaur (Rob Paxman) að ég væri að fara svo, ertu eins og ég var njósnari. En ég var ekki heimskur: andlega séð trúði ég því að Kevin Lynch, sem vissi um sögu mína, myndi vaka yfir mér í Dungiven. Svo Eamon fór með mig inn á næsta krá í bænum til að spyrja hvar b&bið mitt væri og hlífin mín var blásin á innan við mínútu eftir smá Tyrone/Derry GAA-kjaftæði ("Go back to Tyrone!") þegar Eamon sagði að þeir væru með vinur frá Bedford og þeir sögðust þekkja einhvern í Bedford, það er Ollie Lynch sem þeir sögðu frá og þar var ég. Svo fór Eamon og ég var einn í Dungiven! Ég! Breskur opinber skóli og trúarskóli enska kirkjunnar menntaði Royalist, meðlim í Íhaldsflokknum og klúbbhúsi listamannariffla með verðlaun frá varaforsætisráðherra ríkisstjórnar hennar hátignar og með sérstaka flugþjónustuvængi!
Svo eftir að hafa skilið dótið mitt eftir á gistiheimilinu fór ég aftur á krá (McReynold's bar) og spurði barþjóninn hvort hann vissi hvernig ég gæti keypt Kevin Lynch's Hurling klúbbskyrtu og hann sagði "Þarna er maðurinn þinn!" og mjög hávaxinn og kurteis maður kom upp og sagði "Ég er stofnandi Kevin Lynch's Hurling Club". Eins og þið getið skilið var ég ennþá næstum því að skíta á mig þar sem ég var með SAS-vængina mína að sjálfsögðu með merki Kevins og hann hristi höndina á mér núna. Nú viku eða svo áður hafði ég gist á klúbbnum mínum í fyrsta skipti, Listamannabyssuklúbbnum. Var orðinn aldeilis pirraður og eftir að hafa farið að sofa stóð upp til að fara á klósettið í að pissa og í myrkrinu þar sem ég var ókunnugur uppi steig ég ekki inn á baðherbergi heldur stigagang og veltist eins og í þvottavél niður í botn og fór úr liðinu. fingur í hægri hendi og flestir í vinstri. Jæja, ég gæti ekki vel sagt við þennan strák fyrirgefðu að ég get ekki hrist höndina á þér þar sem ég hef losað hvern einasta fingur sem féll niður stigann hjá SAS skotklúbbnum svo þurfti að taka á móti mjög þéttu handabandi hans eins og ekkert væri að. Hann sagði mér nú að fara á pöbbinn niðri í götunni og spyrja á barnum þar svo þetta er það sem ég gerði eftir hálfan lítra.
Ég keypti pizzu og var að borða hana undir berum himni þegar ég sá þessa styttu og áletrun.
Ég las hvað það sagði um Finvola og vissi að það væri kominn tími til að taka skrefið inn á Arcade Bar. Hér er mynd sem ég tók af veggmyndinni á kránni í síðari heimsókn minni. Ég fór inn á barinn og nokkrir krakkar voru þar og ég bauð þeim að drekka en þeir afþakkaðu svo spurðu barþjóninn hvort hann vissi hvernig ég gæti fengið skyrtuna og hann gaf mér númer til að hringja í. Áður en ég settist niður með drykkinn minn til að hringja fann ég handskrifaðan, persónulega áritaðan texta heimastjörnunnar Cara Dillon við lagið (Eddie Butcher's I think) um Finvola, the Gem of the Roe (áin sem rennur í gegnum Dungiven) og ég var ánægð og það var ekkert að óttast. Hér syngur hún það.
Ég átti fullkomið kvöld á Arcade barnum og sat fyrir framan eldinn og varð varlega reiður við að hugsa um ákvörðunina, æðruleysi og þjáningu manns sem borðar ekki í 71 dag vegna ástarinnar á landi sínu. Ég hringdi í númerið, símtalið virtist svolítið skrítið, kannski vegna hreimsins míns og ég safnaði að skyrtan yrði færð á b&b mitt. Í lok kvöldsins kom ungi barmaðurinn og spjallaði við mig, og ég held að ég hafi sýnt honum merkin mín þó ég væri bara að tala um Kevins, þú munt skilja. Áður en ég fór gaf ég honum nafnspjaldið mitt sem á stóð hennar hátign
Geðheilbrigðishetja ríkisins. Ég fór til að fara aftur á gistiheimilið mitt og hann kom hlaupandi á eftir mér og kallaði „Clive!“. Ég skildi eftir kassa af eyddum skothylkjum við borðið mitt (fyrir rafvindilinn minn). Hræðilegt af mér, ég biðst afsökunar á því að þú ættir aldrei að skilja reykjandi ruslið þitt eftir.
Allavega kannski er það stærra kraftaverk að ég var kominn í tíma í morgunmat daginn eftir voru vinaleg hjón þar á eftir til að selja mér skyrtuna. Get ekki mælt nógu hart við neinum öðrum á okkar hlið sem vill taka þátt í friðarferlinu að fara í ferð til Dungiven til að kaupa skyrtuna.
